Het Week Nieuws (Вести Недели) van Rossia 1 geeft een heel goed overzicht van de gebeurtenissen, waaraan in Rusland op dit moment aandacht besteedt wordt. Het nieuws van 01-09-2024 [caption id="attachment_62545" align="aligncenter" width="350"] Stoottroepen van de 9e Compagnie stellen zich beschermend voor bewoners[/caption] [caption id="attachment_62546" align="aligncenter" width="350"] Inwoners van de grensregio Koersk melken koeien onder het gefluit van raketten[/caption] [caption id="attachment_62547" align="aligncenter" width="350"] Oekraïners schoten hun beste piloten neer en vernietigden een gedoneerde F-16[/caption] [caption id="attachment_62548" align="aligncenter" width="350"] Koersk kerncentrale kan een tweede Tsjernobyl worden door toedoen van het AFU en het Westen[/caption] [caption id="attachment_62549" align="aligncenter" width="350"] Bandera aanhangers slaagden er niet in de burgers van Belgorod te intimideren[/caption] [caption id="attachment_62550" align="aligncenter" width="350"] Pavel Doerov in een Franse val gelopen[/caption] [caption id="attachment_62551" align="aligncenter" width="350"] Kamala Harris kiest zorgvuldig haar outfit voor haar eerste debat met Trump[/caption] [caption id="attachment_62552" align="aligncenter" width="350"] Eerste resultaten van de Duitse Landtag-verkiezingen[/caption] [caption id="attachment_62553" align="aligncenter" width="350"] Helikopter Mi-8 crash in Kamtsjatka: geen overlevenden[/caption] [caption id="attachment_62555" align="aligncenter" width="350"] Slovakije eert de herinnering aan de helden van het Rode Leger die het land hebben bevrijd[/caption] [caption id="attachment_62557" align="aligncenter" width="350"] Mongolië bereidt zich voor op bezoek van Vladimir Poetin[/caption] [caption id="attachment_62558" align="aligncenter" width="350"] Russische eenheden verdedigen de linkeroever van de Dnjepr van onder de grond[/caption] [caption id="attachment_62559" align="aligncenter" width="350"] Persagentschap TASS viert de 120 verjaardag[/caption] [caption id="attachment_62561" align="aligncenter" width="350"] Hogesnelheidstrein “Witte Valk”, badplaats, vijf bruggen: de grootse projecten in St. Petersburg[/caption]  

Een bericht van Hugo van der Zee Een kortere versie van dit artikel is verschenen in het (fysieke) tijdschrift ‘Gezond Verstand’ Het is voor veel mensen wel duidelijk dat de reguliere nieuwsbronnen niet meer voldoen als informatie voorziening. Om deze reden richt men zich steeds meer tot andere informatiebronnen (zoals dit tijdschrift). Het wordt echter steeds moeilijker om informatie te verspreiden via reguliere kanalen. Dit jaar zijn er honderden boeken van online platforms als Amazon gehaald omdat ze ‘niet voldoen aan de normen’. Het gaat hier in veel gevallen om boeken die goed verkocht werden, en goede recensies hadden. De reguliere uitgevers weigeren deze boeken en zoekmachines als Google tonen ze niet in de zoekresultaten. Ideeën die niet passen binnen het officiële discours worden geweerd of uitgewist. Het is een moderne ‘boekverbranding’ van ongekende omvang, en het gaat aan veel mensen ongemerkt voorbij. [caption id="attachment_62529" align="alignright" width="350"] Yuval Noah Harari(Kirjat Ata, 24 februari 1976)[/caption] Aan de andere kant zijn er ook schrijvers die juist gepromoot worden, zoals bijvoorbeeld Yuval Harari. Zijn boeken zijn vertaald in vele talen en zijn in iedere boekhandel te vinden. Harari is te gast bij talkshows, hij geeft lezingen wereldwijd en spreekt op bijeenkomsten zoals Davos 2020. Harari’s bestseller ‘Sapiens’ is het verhaal over de geschiedenis van de mensheid. Het is een onderwerp waar uiteraard veel onderzoek naar gedaan is, en waar veel boeken over zijn geschreven. Sapiens is een bestseller, maar in mindere mate populair bij andere historici en antropologen. Het boek toont veel hiaten en ongefundeerde conclusies. Er zijn serieuze kritieken over Sapiens te vinden, het is echter niet de bedoeling van dit artikel om hier verslag van te doen. Wat de kritieken aantonen is dat ‘Sapiens’ op veel punten de toets van wetenschappelijk onderzoek niet doorstaat. Volgens de Canadese antropoloog C Hallpike, die een uitgebreide kritiek op Sapiens publiceerde, bevat Sapiens zo veel fundamentele missers dat het op zijn best ‘infotainment’ genoemd kan worden. De beschrijving van de geschiedenis van de mensheid en de conclusies die Harari daaruit trekt vormen de basis voor een toekomstbeeld, en dit is de transitie van huidige mens naar een ‘transhumane’ mens. In zijn boek ‘Homo Deus, een kleine geschiedenis van de toekomst’, schaft homo sapiens zichzelf langzaamaan af. De mens heeft nu eenmaal veel tekortkomingen stelt Harari, en deze zullen ‘gefixed’ worden. De menselijke geest wordt vervangen door kunstmatige intelligentie en het ­gebrekkige menselijk ­lichaam verbeterd door biotechnologische ingrepen. Wie daarin niet mee kan – of mee wil – zal volgens Harari verdwijnen, zoals ook de op aarde levende humanoïde soorten werden ‘opgeruimd’ door de homo sapiens. De ontwikkeling van de nieuwe transhumane mens is een dure aangelegenheid, en volgens Harari niet voor iedereen weggelegd. De nieuwe transhumane mens zal in de toekomst de heersende klasse vormen. Harari doet zich voor als de neutrale onderzoeker die slechts de lijn der ontwikkelingen doortrekt, en de kaarten voor ons neerlegt. Hij laat vaak zijn bezorgdheid over de toekomst doorschemeren en heeft ook ideeën over wat het best mogelijke pad voor de mensheid is. Zijn boeken hebben dus een ideologisch karakter. Harari spreekt over de noodzaak van eenheid, van een ‘wereldwijde solidariteit’. Deze eenheid kan echter niet verkregen worden door individuele vrije keuzes. Volgens Harari is menselijke vrije wil niet meer dan een ‘christelijke mythe’ en deze past niet bij de 21ste eeuw. Harari ziet de mens als een statisch wezen, als een product van zijn omgeving. Hij stelt dat wanneer men een jong kind uit een verleden zou kunnen plaatsen in de huidige tijd dat deze zich zonder problemen zou aanpassen. Met deze materialistische logica kan men begrijpen dat Harari meent dat de menselijke evolutie alleen mogelijk is met fysieke instrumenten. Het beeld van een creatie van een nieuwe mens in een nieuwe wereld is niet nieuw. Kabbalistische teksten uit de middeleeuwen spreken over het begrip ‘Tikkun Olam’, wat het ‘herstellen van de wereld’ betekent. God heeft in zekere zin gefaald en een groep van ingewijde mensen zal op de ‘troon van God’ plaatsnemen om zelf een menselijk wezen te scheppen, de ‘Golem’ of ‘Homunculus’, die in een nieuwe wereld zal leven. In zijn utopie ‘Het nieuwe Atlantis’ (1627) beschrijft Francis Bacon een maatschappij waar de technologie de zegen van de mensheid zal zijn. Deze technologie wordt echter beheerd door een elite klasse van technocraten. De eerste concrete stap naar een technocratische maatschappij is te vinden bij de Engelse ‘Fabian society’. Dit was een invloedrijke ‘think tank’ opgericht in de negentiende eeuw. De Fabian Society kwam, niet onterecht, tot de conclusie dat de politieke stelsels te traag en inefficiënt zijn, en dat je daarom belangrijke beslissingen niet aan de mensen over kunt laten. De leden van de Fabian Society zagen de oplossing in een centraal gestuurde maatschappij waarbij technologie een belangrijke rol speelt (de sciencefiction schrijver H.G Wells was een prominent lid van de Fabian Society). De leden beseften dat een centraal geleid bestuur geen ideologie is die je zo even toe kunt passen. De strategie die men toepaste was dan ook beïnvloeding op de achtergrond. In het midden van het wapen van de Fabian Society prijkt een wolf in schaapskleren. In het gebouw waar de Fabian Society haar hoofdkwartier heeft bevindt zich een glas-in-loodraam waarin in het midden het wapen te zien is. Direct onder het wapen is een wereldbol, en twee mannen met hamers (de oprichters van de Society) bewerken de wereld. De Fabian Society bestaat nog steeds maar lijkt geen actieve rol te spelen. Dezelfde ideologie is echter terug te vinden bij huidige think tanks als de PNAC, de trilaterale commissie en de Bilderberg groep, bij instituten als MIT, Rockefeller foundation, en bij de vele NGO’s en multinationals die buiten de politiek opereren maar een grote maatschappelijke invloed uitoefenen. De nationale politieke stelsels volgen de richtlijnen van deze organisaties trouw. Zo investeren de meeste westerse landen zeer grote bedragen in kunstmatige intelligentie (in Nederland 1 miljard Euro). Het is een weg die is ingeslagen zonder dat de burger zich daar ten volle bewust van is. Nu horen we vaak dat Yuval Harari juist aan de alarmbel trekt, dat zijn boeken een ‘wake-up call’ zijn. Harari spreekt inderdaad over het gevaar van een ‘digitale dictatuur’, maar hij dringt er ook op aan om je ‘niet in te laten met complottheorieën’, en stelt dat het beste wat de mensen kunnen doen is te vertrouwen op de autoriteiten en de technische experts. Het zijn echter juist deze experts die een transhumanistische maatschappij voor ogen hebben. Als er een boodschap spreekt uit de boeken van Harari, dan is het dat een transhumanistische maatschappij onvermijdelijk is. Door dit toekomstbeeld te beschrijven als een logische ontwikkeling raken de mensen bekend met het idee, en zullen eerder bereid zijn het te aanvaarden. Dit is een bekende strategie die in het Engels ‘predictive programming’ wordt genoemd. Door een zeer impopulaire beslissing, bijvoorbeeld het aangaan van een oorlog, als logische ontwikkeling te beschrijven bereidt men de mensen er onbewust op voor. Wanneer de gebeurtenis dan plaatsvindt zijn de mensen eerder geneigd de nieuwe situatie te aanvaarden. Veel mensen zullen de mening hebben dat het ‘er nu eenmaal aan zat te komen’. Dit is een overtuiging die veel wetenschappers delen. Je hoort vaak de uitspraak binnen wetenschappelijke discussies dat het niet zo zeer de vraag is ‘of transhumanisme zal komen’ maar ‘wanneer het zal komen’. De publieke opinie is dat dit niet lang op zich zal laten wachten, zeker niet nu we in tijden van een (corona) crisis zitten. Naomi Klein beschrijft in haar boek ‘shock doctrine’ hoe een crisis, bewust veroorzaakt of niet, wordt gebruikt om maatregelen door te voeren die men er in gewone tijden nooit door zou weten te krijgen. Ook hier doet Harari een duit in het zakje. In een interview in de Financial times pleit hij voor een snel en globaal actieplan. Volgens Harari staat de mensheid voor de keus verder te gaan in een wereld waar onafhankelijke staten beslissingen kunnen nemen, wat hij het ‘pad van verdeeldheid’ noemt, of het ‘pad van wereldwijde solidariteit’, wat neerkomt op een globaal gecentraliseerd bestuur met verregaande controle over de individuele mens. Dit laatste ziet Harari als de enige realistische oplossing. In feite zegt hij dus dat we geen keus hebben. Het is opmerkelijk dat Harari de nieuwe wereld met de heersende klasse die Harari beschrijft sterk doet denken aan centraal geleide beschavingen uit de oudheid. In het interview stelt Harari verder enthousiast: “voor het eerst in de menselijke geschiedenis is het mogelijk om iedereen altijd in de gaten te houden”. Met het verzamelen van informatie, snelle dataverbindingen, data opslag en dataverwerking (kunstmatige intelligentie) kan de corona crisis overwonnen worden. Dit ligt volledig in lijn met het COVID Action Platform van het World Economic Forum. Het is een omvangrijk plan dat vrijwel alle maatschappelijke gebieden beslaat, en waarin kunstmatige intelligentie een centrale rol heeft. Een dergelijk plan zal de maatschappij radicaal doen veranderen, maar het zal ongetwijfeld op weerstand stuiten. Een schrijver als Harari is de persoon bij uitstek om deze weerstand te verzwakken. Hij staat bekend als onafhankelijke neutrale onderzoeker. Het is een rustige intelligente man, we zien hem bij ‘de wereld draait door’, en in gesprek met Adriaan van Dis. Hij zal dus wel het beste met de mensheid voorhebben. [caption id="attachment_62530" align="alignright" width="350"] Ayn Rand(Sint-Petersburg, 2 februari 1905 – New York, 6 maart 1982)[/caption] Nu zou je kunnen menen dat, wat de bedoelingen van Yuval Harari ook zijn, het toch maar om een enkele schrijver gaat, en zijn invloed dus beperkt zal zijn. In dat opzicht is het interessant naar een andere schrijver te kijken, en dat is Ayn Rand. Er zijn opvallende overeenkomsten tussen deze schrijfster uit de twintigste eeuw en Yuval Harari. Beiden zijn bekend als eenlingen en beiden zijn van joodse afkomst. Ze worden gezien als genieën, en bereikten met hun boeken in korte tijd een enorme populariteit. Het boek ‘Atlas shrugged’ van Ayn Rand wordt als één van de meest invloedrijke boeken uit de twintigste eeuw gezien. Het boek was niet alleen een excuus voor het harde kapitalisme, de egoïstische materialistische drijfveer werd zelfs als de meest natuurlijke en juiste weg beschreven. Het boek beschrijft een toekomst waar na een mondiale vernietiging een superras (de ‘Atlas’) zal opstaan en over een nieuwe (en betere) wereld zal heersen. Een centraal idee in het gedachtegoed van Ayn Rand is dat er nu eenmaal altijd winnaars en verliezers zullen zijn, en dat het onnatuurlijk is hier tegenin te gaan. Rand trok dit in het extreme door. In een televisie interview stelde ze dat het onnatuurlijk, en dus immoreel was, om mensen met een handicap te helpen. Elk jaar worden er nog honderdduizenden exemplaren van Atlas shrugged verkocht, en menig politicus (o.a. Mark Rutte) zegt door het boek geïnspireerd te zijn. Het lijkt erop dat Yuval Harari de staf van Ayn Rand heeft overgenomen. Beide boeken zijn geniaal geschreven, maar hebben een grondtoon van fatalisme en onmenselijkheid. Waar bij de boeken van Ayn Rand het harde kapitalisme over de mensheid heen walst, daar moet bij Harari de mens het tegen de technologie afleggen. https://kai-ehlers.de/2020/05/neue-normalitaet-vom-homosapiens-zum-homo-deus/ https://www.rubikon.news/artikel/trojanisches-pferd-des-transhumanismus https://www.zerohedge.com/technology/transhumanism-new-religion-coming-technocracy https://www.hln.be/nieuws/buitenland/dit-is-wat-auteur-van-sapiens-over-de-coronacrisis-te-zeggen-heeft~a85c3a09/ https://www.newenglishreview.org/C_R_Hallpike/A_Response_to_Yuval_Harari%27s_%27Sapiens:_A_Brief_History_of_Humankind%27/ https://www.wsj.com/articles/book-review-sapiens-a-brief-history-of-humankind-by-yuval-noah-harari-1423261230

Ik heb de tekst van een video met Gabriele Krone-Schmalz((ik heb al eens eerder over Gabriele Krone-Schmalz geschreven, zie: De Duitse term “Putinversteher”)) uitgeschreven en vertaald, waarin ze kritiek oefent aan de huidige verslaggeving over Rusland. ((De betreffende video is vooralsnog te vinden op YouTube onder https://www.youtube.com/watch?v=BJVcB4VW_Zw. Ik ben er echter niet in geslaagd de video te downloaden, normaal gesproken lukt dat altijd. De video is zo te zien een commentaar op een video van zoom-gesprek of lezing van Gabriele Krone-Schmalz, ik was echter niet in staat het origineel te achterhalen.)) Ik denk dat we er het meest bij gebaat zijn als ik meteen de verbanden laat zien met de huidige berichtgeving, door te wijzen op patronen die mij zijn opgevallen en ook concrete voorbeelden te geven die typerend zijn. Overigens zijn deze voorbeelden bewust gekozen uit de tijd voor de Russische invasie in de Oekraïne, om heel duidelijk te laten zien dat deze eenzijdigheid niet alleen met de invasie is begonnen, en dat het probleem niet zozeer gevormd wordt door nepvideo's of vervalste fragmenten of iets dergelijks, maar door dingen die veel subtieler zijn en niet zo makkelijk te doorzien. Ik zal dit concretiseren, bijvoorbeeld wanneer belangrijke onderwerpen helemaal niet worden behandeld of wanneer belangrijke informatie voor het begrijpen van een onderwerp wordt weggelaten, of wanneer taal niet precies wordt gebruikt, onbewust, automatisch of zelfs opzettelijk. Wanneer er met twee maten wordt gemeten of zelfs maar wanneer er een andere toon wordt aangeslagen in interviews of moderaties als het over Rusland gaat, waarbij je direct kwaadaardigheid of minachting of iets dergelijks kunt voelen. Veel van wat kritiek verdient in de berichtgeving over Rusland is te soepel om het goed onder woorden te kunnen vatten, waardoor je formeel vaak reden vindt om de inhoud van wat er wordt uitgezonden te verdedigen of te rechtvaardigen. Dus in die zin is er vaak geen sprake van justitiabele klachten over programma's of iets dergelijks, maar de indruk die wordt gewekt is een heel specifieke, maar ongetwijfeld negatieve, die dan blijft hangen. Deze past bij het eerdere scheve beeld, dat zo steeds verder wordt geconsolideerd. We hebben een vast kader, een voorbereid stramien waarin nieuws uit Rusland valt, wat overigens ook duidelijk te zien is aan hoe verschillend dingen worden waargenomen in de oude en nieuwe deelstaten. De mensen in de voormalige DDR hebben een heel andere ervaringsachtergrond en hebben niet het vijandbeeld van de Sovjet-Unie of Rusland dat tijdens de Koude Oorlog in hun hoofd is gegrift, maar de mensen in het Westen wel en - zoals je ziet - kan dit gemakkelijk weer tot leven worden gewekt. Het kader van dit raster beslaat het hele scala aan onderwerpen, niet alleen politieke. De manier waarop bijvoorbeeld over een alom bekend vaccin in de testfase wordt bericht, is anders als het bedrijf dat het vaccin produceert in Rusland is gevestigd en niet in de VS of West-Europa. Soms zijn het juist de kleine dingen die effect hebben door de constante herhaling en opeenstapeling, niet in de laatste plaats door de selectie van originele Russische citaten. Ook valt op dat er politieke druk wordt opgebouwd door en in de berichtgeving op een manier, die ik volgens journalistieke principes ontoelaatbaar vind. Want journalisten zijn er niet om politiek te bedrijven, maar om politiek uit te leggen. En nog iets is opvallend, dat ondanks alle begrip voor de dwang om te verkorten en de behoefte aan oriëntatie in een steeds ingewikkelder wordende wereld, bijna alles een polariserend kader wordt geplaatst. Dingen zijn altijd "zwart of wit", "goed of slecht", “of...of” en nooit “zowel als”. Deze mechanismen spelen natuurlijk hun rol in het splijten van de samenleving, het polariseren en radicaliseren van debatten en deze simplificatie heeft fatale gevolgen om de volgende reden: ik denk dat we het er allemaal over eens kunnen zijn, dat een van de taken van journalisten in democratische systemen daarin bestaat om de mensen een basis te verschaffen om weloverwogen beslissingen te kunnen nemen. Dit heeft iets te maken met de zogenaamde verantwoordelijke burger van wie democratische samenlevingen afhankelijk zijn. Hoe dan ook, naar mijn mening zijn journalisten er niet om burgers de juiste weg te wijzen - wat dat dan ook moge zijn - en ik maak me grote zorgen als steeds meer collega's het hebben over de houding die journalisten zouden moeten aannemen. Ik zou daar heel voorzichtig mee zijn. Als het tonen van houding betekent dat wij journalisten meedogenloos alle feiten verzamelen, die we maar kunnen krijgen, zonder dingen weg te laten die niet in ons eigen persoonlijke beeld passen, dan ben ik zeker voor het tonen van houding. Als het tonen van houding betekent dat je bepaalde waarden en een zekere standvastigheid hebt, d.w.z. dat je je niet opportunistisch gedraagt en elke dag van kleur verandert, dan ben ik ook voor het tonen van houding. Maar ik ben bang dat dat niet is wat er op dit moment bedoeld wordt. Op dit moment betekent het innemen van een houding tonen veeleer het kiezen van een bepaalde kant in een meningsverschil - in mijn opvatting van journalistiek - en dat kan niet onze taak zijn in de journalistiek. Ik heb het net gehad over druk die kan en zal worden opgebouwd via berichtgeving om beleid te maken. Laten we het achtuurjournaal van 4 juli 2021 nemen en een bericht uit de VS over een hackeraanval die ertoe leidde dat supermarkten in Zweden niet meer open konden, omdat de kassasoftware niet meer bruikbaar was. De server staat in de VS en het ging over het vermoeden dat de aanval uit Rusland afkomstig was. De correspondente meldde: “Biden was erg terughoudend in zijn commentaar en dat was op dat moment ook nog zo. Pas later viel er een zekere scherpte te bespeuren. Maar op 4 juli, de dag van deze melding, zei Biden alleen dat hij vermoedde dat de aanval uit Rusland kwam en dat we het niet wisten. De tekst van het artikel van de correspondente ging toen als volgt verder: als de Amerikaanse geheime dienst zeker weet dat de Russische regering erachter zit, dan moet Biden reageren, anders verliest hij zijn geloofwaardigheid. Dit is misschien nog heel subtiel, maar het is een patroon dat keer op keer wordt herhaald en in de berichtgeving klinkt het vaak alsof de escalatie niet niet vroeg genoeg kan komen. Een zin uit een verslag van een correspondente in het ochtendprogramma van de ARD past daarbij: de EU moet meer druk opbouwen om Rusland iets te laten doen... Dit is een politieke uitspraak en geen journalistieke; het kan hoogstens gebruikt worden in een commentaar, maar het was een verslag van een verslaggever. Of elders: de druk neemt toe en deze keer kan het niet bij woorden blijven. In dit specifieke geval moet echter worden opgemerkt dat op het moment van deze journalistieke uitspraak de druk nog niet was veroorzaakt door een enkele politieke uitlating, maar alleen door de verslaggeving van de journalisten, die dan meestal de morele knuppel uit het hoenderhok halen. En dan zijn de passende politieke citaten snel gevonden. En staat de betreffende oppositie ook graag klaar om mee te doen. Dit is een terugkerend patroon dat zo vanzelfsprekend is geworden dat het nauwelijks nog wordt opgemerkt. Ik zal nog een voorbeeld geven dat me eerlijk gezegd tot op de dag van vandaag verbijstert, hoewel het dateert van 6 september 2020, maar het is nog steeds actueel. Want actueel betekend niet, wat er vandaag gebeurt, maar wat vandaag nog van belang is. Het ging over de arrestatie van Aleksej Navalny en de vraag of dit gevolgen heeft voor de aanleg van de Nord Stream 2 pijpleiding. In het ARD programma Bericht aus Berlin, was de toenmalige Duitse minister van Buitenlandse Zaken Heiko Maas te gast en hem werd deze vraag gesteld en hij antwoordde ongeveer als volgt: dat je de dingen niet door elkaar moet halen, dat je vooral moet afwachten wat het onderzoek zal uitwijzen met betrekking tot de schuldvraag. Maar de collega nam hier geen genoegen mee en ging verder, en dat is in wezen ook haar taak. In totaal ging ze drie keer verder door steeds opnieuw te vragen: maar als zou blijken dat Poetin of de Russische regering erachter zat, wat dan? En de heer Maas antwoordde uiteindelijk, hoorbaar geïrriteerd, en ik citeer letterlijk: het zou zeker verkeerd zijn om bij voorbaat uit te sluiten dat het geen invloed zou kunnen hebben op het project. Dat is precies wat hij zei. Wat gebeurde er vervolgens? Het eerste bericht in het ZDF-programma Heute Nachrichten was: dat zelfs minister van Buitenlandse Zaken Heiko Maas vraagtekens zette bij Nord Stram 2. Nee, dat zei hij niet werkelijk. Maar het ging op dezelfde manier verder, de collega van  Berlin direkt formuleerde het toen als volgt: Heiko Maas dreigde Nord Stream 2 stop te zetten. Nee, dat zei hij nu helemaal niet. Wat ik wil zeggen, is dat dit een schaamteloos voorbeeld is van hoe je kennelijk gewenste krantenkoppen in de mond legt van politieke besluitvormers, door ze in het nauw te drijven doormiddel van heel specifieke vragen. Heel populair is trouwens ook de vraag: graag heel kort, met ja of nee antwoorden. Naar mijn mening heeft dit niet veel meer te maken met kritische verslaggeving - het is stemmingmakerij en een verlangen om de escalatieschroeven aan te draaien om alles een beetje spannender te maken. Ik ben er inmiddels ook bang voor, dat mijn collega's zo handelen uit vrees dat men hen ervan zal beschuldigen, niet kritisch genoeg over dit verfoeilijke Russische regime bericht te hebben. Want bestempeld worden als een Rusland-begrijper of zelfs als een Poetin-begrijper (Putin-Versteher) is nagenoeg fataal voor je carrière. Overigens, met uitzondering van de heer Röttgen van de CDU en de toenmalige Oekraïense ambassadeur Melnik in Duitsland, waren het in eerste plaats niet de politici die op die avond vragen opwierpen over Nord Stream 2, maar de journalisten. Het volgende punt in de lijst was wanneer belangrijke informatie voor het begrijpen van een onderwerp wordt weggelaten. U herinnert zich misschien het incident in de Zwarte Zee in de straat van Kertsj in december 2018, waarbij drie Oekraïense schepen en 24 bemanningsleden in door Rusland hechtenis werden genomen. In de berichtgeving werd gesproken over Oekraïense vissersboten, in eerste instantie geen woord over het feit dat het schepen van de Oekraïense marine waren. De politieke context ontbrak volledig: vlak voor dit incident had de Oekraïense parlementslid Igor Mosejtsjoek, een nationalist en voormalig plaatsvervangend commandant van het beruchte Azov-bataljon, in het Oekraïense parlement openlijk gedreigd de nieuwe brug over de straat van Kertsj op te blazen. Er is al een zekere logica dat Rusland na deze voorgeschiedenis de Oekraïense militaire schepen die de brug naderen, van dichtbij wilde bekijken. Als deze context ontbreekt, dan wordt alleen een beeld van de onvoorspelbare Rus geschapen, die er ook niet ervoor terugdeinzen om  nietsvermoedende vissersboten, die er gewoon een beetje ronddobberen en hun werk doen, te belemmeren. Oorspronkelijke verklaringen heeft men alleen van de Oekraïense ambassadeur ingewonnen, en niet van de Russische. Met andere woorden, de Russische versie van de gebeurtenissen lijkt niet relevant te zijn voor de verslaggeving. De onderliggende betekenis is altijd: dit alles is immers toch niet echt geloofwaardig, en in de meeste gevallen, propaganda. Toen het ging om het niet verlengen van de graanovereenkomsten, nam het weglaten van belangrijke informatie vormen aan, die ik in Duitsland niet voor mogelijk had gehouden. De details leiden nu te ver, aan wie geïnteresseerd is, kan ik graag de overeenkomstige passage uit een van mijn boeken sturen. Ik weet zeker dat we dat praktisch kunnen regelen. Laten we doorgaan naar het volgende punt, wanneer taal niet precies wordt gebruikt, hetzij onbewust en automatisch, hetzij met opzet. Dit is inderdaad een waardevolle bron en loopt door alles heen. Meestal heet het dan: Dhr. XY of het land XY zegt dat... Met Rusland of Poetin wordt dat anders geformuleerd: beweert dat. Er wordt zeer zelden op een neutrale manier geformuleerd. Als het gaat over onbevestigde berichten, en het gaat over de goede, dan wordt gezegd: dit en dit is waarschijnlijk zo en zo... Bij de slechteriken, wordt in de regel het woord vermoedelijk vervangen door het woord zogenaamd. Of als bijvoorbeeld Poetin en Erdogan onderhandelen over Syrië, dan wordt dit niet onderhandelen, maar bedisselen genoemd. Poetin en Erdogan bedisselen iets in verband met Syrië. Ik heb hele hoofdstukken geschreven met de titel "dubbele standaarden" in verschillende boeken over Rusland, waarin ik dergelijke taalkundige voorbeelden heb opgesomd. Maar dubbele standaards hebben niet alleen een taalkundige component. Meten met twee maten heeft nog een extra dimensie. Een voorbeeld - in oktober 2019 viel Turkije Syrië binnen en men kon het volgende constateren: er werd, ondanks alle kritiek, gesproken over begrijpelijke veiligheidsbelangen van Turkije. Dit werd ook in verschillende interviews of geluidsopnames bevestigt. Citaat: men moet de motivatie van Turkije begrijpen, zelfs als men de actie niet goedkeurt. Ik kan me niets soortgelijks herinneren met betrekking tot Russische acties. In verband met Turkije, was er dan ook sprake van niet in overeenstemming met het internationaal recht en niet van een schending van het internationale recht. Wat Rusland betreft zijn we daar heel wat minder terughoudend, niet alleen als er sprake is van de Krim. Het is niet de verantwoordelijkheid van journalisten om de vrede te handhaven, noch de interne noch de externe. Maar het moet hen wel duidelijk zijn dat ze met hun werk kunnen bijdragen aan het in gevaar brengen van de vrede, zowel de interne als de externe. En misschien moet men dit op een vriendelijke, maar nadrukkelijke manier tegen de een of de ander herhalen. Er hangt veel te veel ervan af, vooral wat de publieke omroep betreft. We mogen niet riskeren dat deze omroep wordt afgeschaft, omdat deze hopelijk slechts tijdelijk zijn wettelijke opdracht niet nakomt.   Biografische gegevens [caption id="attachment_62505" align="alignright" width="270"] Interessant dat mevrouw Krone-Schmalz in al die jaren nooit haar heel herkenbare haarstijl heeft veranderd[/caption] Gabriele Krone-Schmalz studeerde Oost-Europese geschiedenis, politieke wetenschappen en Slavische studies. In 1977 verdedigde ze met succes haar doctoraat in geschiedenis en politieke wetenschappen. Sinds 1976 werkte ze voornamelijk voor verschillende radio- en televisieprogramma's van de West-Duitse radio. De overgrote meerderheid van de Duitse kijkers kent haar als correspondent voor de ARD-televisie Moscow Studio, waar ze van 1987 tot 1992 werkte en uitzendingen maakte over de ineenstorting van de Sovjet-Unie. Van 1992 tot 1997 was ze presentatrice van het programma “Kulturweltspiegel” op ARD. Sindsdien werkt ze als onafhankelijk journaliste. Sinds 2011 doceert ze de grondbeginselen van televisie- en mediakunde aan de particuliere hogeschool “School of Business and Information Technology” in Iserlohn. Gabriele Krone-Schmalz is auteur van verschillende boeken over Rusland en lid van de stuurgroep van de Petersburg Dialoog, een open discussieforum dat wederzijds begrip tussen Russische en Duitse maatschappelijke organisaties bevordert. Ze heeft felle kritiek geuit op de Duitse media, die ze beschuldigt van partijdigheid en eenzijdige berichtgeving over de annexatie van de Krim door Rusland.    

De Europese parlementsverkiezingen hebben de ontevredenheid van de volkeren over de door de EU ingeslagen weg laten zien. Een kop van het tijdschrift POLITICO formuleert raak: 6 lame ducks and Giorgia Meloni: Meet the G7 class of 2024 (dus vrij vertaald: Giorgia Meloni temidden van 6 lamme eenden. Meloni is de enige van de G7 politici, die in eigen land nog enigszins populair is.) De ontevredenen kijken nu uit naar de Amerikaanse verkiezingen en verwachten van Donald Trump de redding. In mijn ogen zou de redding van Europa echter in Europese handen moeten liggen, door zich onafhankelijk van de VS en tevens van het hele EU-bestuursapparaat op te stellen. Europa is in een wingewest van de VS gedegradeerd, zonder eigen inbreng. In een redevoering legt Rainer Rupp((Dit is het manuscript van een toespraak die Rainer Rupp hield in het HoffART Theater in Darmstadt op 23 maart 2024. Het evenement werd georganiseerd door de NachDenkSeiten en de Deutscher Freidenker-Verband e.V. Rainer Rupp, geboren in 1945, werkte van 1977 tot 1989 voor de buitenlandse spionageorganisatie Hauptverwaltung Aufklärung van de DDR. Hij was er live bij toen er in de jaren 80 een nucleaire oorlog werd gepland. Het is aan Rainer Rupp te danken dat de NAVO-oefening “Able Archer” in 1983 niet leidde tot een nucleair Armageddon. Hij voorkwam dat de Sovjet-Unie toen per ongeluk een nucleaire tegenreactie ontketende. Hij werd in 1994 door de West-Duitse justitie veroordeeld tot twaalf jaar gevangenisstraf wegens verraad. Hij werkte onder de codenaam “Topas” en was de belangrijkste spion van het Warschaupact in het NAVO-hoofdkwartier. Sinds zijn vrijlating werkt hij als publicist. In maart 2023 organiseerde hij in Berlijn de vredesconferentie “Dialoog in plaats van wapens” met voormalige generaals van de Bundeswehr en het Nationale Volksleger.)) uit hoe het zo ver heeft kunnen komen, ik heb deze tekst vertaald: Geen uitweg - de NAVO op weg naar een grote oorlog van Rainer Rupp De NAVO is hard op weg naar een grote oorlog. In een tweedelige analyse legt onze auteur Rainer Rupp uit hoe dit kon gebeuren. In het eerste deel werpt hij licht op de oorsprong van de prachtige “Nieuwe Wereldorde” en de ontkoppeling van de Westerse elites van hun volkeren. U heeft zich vast allemaal al afgevraagd waarom onze machtselites en hun topdienstverleners in de politiek, de media, de “wetenschap” en de kunsten de vitale belangen van het Duitse volk((en niet alleen het Duitse volk, heel Europa verkeert in een benarde situatie)) hebben verraden en Duitsland hebben meegesleurd in de proxy-oorlog tegen Rusland aan de zijde van de Amerikaanse oorlogsstokers. Losgeslagene Westerse elites Economisch, politiek en internationaal heeft onze betrokkenheid bij dit conflict in Oekraïne ons allemaal al veel gekost. En er zijn goede redenen om te vrezen dat het nog veel erger zal worden: de heersende elites, die totaal onverantwoordelijk zijn tegenover hun eigen volk, hebben zichzelf in een hopeloze hoek gemanoeuvreerd, niet alleen in Duitsland, maar in het hele collectieve Westen, waaruit er geen uitweg lijkt te zijn zonder banen en welvaart te verliezen. De oorlogsmisdadigers onder de Westerse elite moeten erop rekenen dat ze ofwel in ballingschap naar de VS zullen moeten vluchten nadat de Russen in Oekraïne hebben overwonnen, ofwel in dit land zullen worden berecht. De waarschijnlijke gevolgen zouden sociale uitsluiting of zelfs gevangenisstraf kunnen zijn. Deze vooruitzichten verklaren waarom ze doorgaan met de huidige koers van confrontatie met Rusland en deze gevaarlijke uitdaging stap voor stap verhogen, terwijl ze heel goed weten dat dit op een ramp voor ons allemaal kan uitlopen. Ze doen dit in de ijdele hoop Rusland met hun onhandige actionisme te kunnen overbluffen, wat dan tot de Russische capitulatie zou moeten leiden. De briljante Chinese strateeg Sun Tzu schreef 2500 jaar geleden een tijdloze verhandeling over de “kunst van het oorlogvoeren”. Hierin staat onder andere: "Om een oorlog te winnen, moet je zowel de sterke als de zwakke punten van de tegenstander kennen. Nog moeilijker, maar zelfs nog belangrijker, is het om je eigen sterktes en zwaktes te kennen, aldus deze wijze Chinees. Wie, zoals de Westerse elites, de Russische tegenstander onderschat en zichzelf overschat, heeft de oorlog al verloren voordat hij echt begonnen is. Dit laatste geldt voor de situatie van het collectieve Westen ten opzichte van Oekraïne. Terwijl deze waarheid langzaam lijkt door te dringen tot veel besluitvormers in Washington en er steeds meer aanwijzingen komen dat de VS zich van de oorlog in Oekraïne wil distantiëren, lijken de heersende elites in sommige Europese landen, zoals Frankrijk en Duitsland, volledig op hol geslagen te zijn. Ze negeren het verzet van hun eigen bevolking en voeren de krankzinnigheid in Oekraïne met steeds nieuwe provocaties tegen Rusland tot het uiterste op. Daarbij onderschatten ze volledig de militaire, technologische, logistieke en economische capaciteiten van de Russen, die op veel gebieden één of twee generaties voorlopen op de NAVO. Voor velen in het Westen is Rusland nog steeds een groot tankstation met kernwapens. Veel westerse oorlogsstokers zijn er echter van overtuigd dat het Kremlin zijn kernwapens niet durft te gebruiken uit angst voor een grote oorlog. Tegelijkertijd hebben de Westerse elites hun eigen capaciteiten schromelijk overschat, bijvoorbeeld de capaciteiten van hun “wonderwapens” of de productiecapaciteit van hun Westerse defensie-industrie. Men hoeft alleen maar te luisteren naar de vooraanstaande Duitse “militaire experts”, zoals de groene Hofreiter, Kiesewetter en Röttgen van de CDU, Pistorius en aanverwante van de SPD en de bewapeningslobbyiste van de FDP ((Marie-Agnes Strack-Zimmermann)), die beter op haar plaats zou zijn in een vampierfilm. De enige partij die nog voorstander voor vrede met Rusland is, is de AfD, en deze wordt door de verenigde oorlogsstokers van de andere partijen afgeschilderd als “rechts-radicaal”, terwijl ze zichzelf prijzen als antifascisten en oproepen tot vrede doormiddel van steeds meer wapens. Hoe zijn wij, het gewone volk, in deze fatale situatie terechtgekomen waarin de gekozen elites in het collectieve Westen zich niets meer aantrekken van de daadwerkelijke noden van de bevolking? Hun enige zorg is het veiligstellen van de door de VS geleide, neoliberale globalisering. Dat is begrijpelijk, want hun eigen macht en welvaart berusten daarop. Daarom klitten ze grensoverschrijdend als pek en zwavel aan elkaar, terwijl hun bevolking lijdt. Terugblik: de prachtige “Nieuwe Wereldorde" Voordat je een probleem kunt oplossen, moet je oorzaak en gevolg begrijpen. Laten we daarvoor teruggaan naar het begin van de jaren negentig, naar de VS. Want toen werd de neoliberale “Nieuwe Wereld Orde” (NWO), die de kern vormt van dit huidige kwaad, in Washington officieel bekokstoofd en in de jaren daarna met succes in het hele collectieve Westen geïmplementeerd. Iedereen die vandaag de dag praat over de “Nieuwe Wereld Orde” wordt al snel bestempeld als een samenzweringstheoreticus. In werkelijkheid had de Amerikaanse president George Bush Senior deze NWO - tegen het einde van de eerste Amerikaanse oorlog tegen Irak - echter al meer dan 30 jaar geleden geïntroduceerd en in veel presidentiële toespraken aangeprezen. Deze door de VS geleide “NWO”, die bedoeld was om de elites van het collectieve Westen te verenigen ten koste van hun eigen volk, werd door de Westerse pers bejubeld als ultieme wijsheid en het nieuwe toverwoord. De NWO moest een systeem creëren waarin geen geschillen meer bestonden tussen de elites van de vazalstaten van de VS. In ruil daarvoor zouden ze rijkelijk beloond en beschermd worden voor hun loyaliteit aan de hegemoon in Washington, waarvoor ze de belangen van hun eigen volkeren moesten opofferen op het altaar van de verplichte onderwerping aan de VS. Deze ontkoppeling van de nationale elites van de vitale belangen van hun respectievelijke volkeren, betekende dat belangenconflicten en het bijbehorende potentieel voor onrust van meet af aan geneutraliseerd konden worden. Onder deze omstandigheden konden nationale belangenconflicten niet langer leiden tot oorlogen tussen volkeren. Dit kwam omdat de respectieve nationale elites er niet in geïnteresseerd waren en er niet aan deelnamen. Maar de NWO bestond niet alleen uit rozengeur en maneschijn. Nationale elites die uit de pas dansten, die zich niet onderwierpen aan de NWO-gedragscode en in plaats daarvan voorrang gaven aan de belangen van hun eigen volk, kregen straf, zelfs binnen de EU. Recente voorbeelden zijn Viktor Orbán in Hongarije en Robert Fico in Slowakije. Francis Fukuyama((Wikipedia: Het einde van de geschiedenis en de laatste mens (Engels: The End of History and the Last Man) is een boek uit 1992 geschreven door de Amerikaanse politieke denker Francis Fukuyama.)) leverde de ideologische superstructuur voor de door de VS geleide neoliberale “Nieuwe Wereldorde” met zijn boek “Het einde van de geschiedenis”, dat in het hele Westen als bestseller werd geprezen. Deze structuur bestaat vandaag de dag nog steeds in een nauwelijks afgezwakte vorm en is nog steeds zeer krachtig. Tegenwoordig heet deze echter - verbaal ontkracht - de “op regels gebaseerde orde”. Laten we nu eens kijken naar de ontstaansgeschiedenis van de door de VS geleide “Nieuwe Wereldorde” en we zullen zien hoe verbazingwekkend snel de volgzame en gewillige elites in de landen van de Europese Unie zich aan dit nieuwe dictaat hebben onderworpen. In 1991 - nu 33 jaar geleden - gebruikte de Amerikaanse president George Bush Senior, de vader van de latere rampenpresident George W. Bush, de Amerikaanse oorlog tegen Irak om in een reeks openbare toespraken zijn “Nieuwe Wereldorde” te verkondigen. Tegen de achtergrond van de instortende Sovjet-Unie presenteerde hij zijn aartsreactionaire visie op de wereldwijde rol van de Amerikaanse elites in de toekomst. Om deze angstaanjagende visie voor de betrokken volkeren verteerbaar te maken, presenteerde Bush zichzelf echter als een soort politieke Moeder Teresa, in wiens vreedzame “Nieuwe Wereldorde” “recht, niet macht, zegeviert”. Onder valse vlag De oorlog van de VS tegen Irak werd verondersteld een unieke gelegenheid te bieden voor een nieuw historisch tijdperk van wereldwijde samenwerking, die (citaat Bush): “vrij van de dreiging van terreur, sterker in het nastreven van rechtvaardigheid en zekerder in het zoeken naar vrede”. Een tijdperk waarin de naties van de wereld, Oost en West, Noord en Zuid, welvarend zijn en in harmonie leven. Honderd generaties voor ons hebben gezocht naar dit ongrijpbare pad naar vrede, terwijl de zoektocht gepaard ging met duizend oorlogen. Vandaag is de bevalling van de Nieuwe Wereldorde begonnen. Het zal een wereld zijn zoals we die nog nooit gekend hebben. Een wereld waarin de wet boven de regels van de jungle gaat. Een wereld waarin naties de verantwoordelijkheid voor vrijheid en rechtvaardigheid delen. Een wereld waarin de sterken de rechten van de zwakken verdedigen. Wie zou er niet in zo'n paradijselijke “Nieuwe Wereldorde” willen leven? Met nog meer van dit soort toespraken beloofde de Amerikaanse president de volkeren van de wereld de hemel op aarde, de verwezenlijking van een eeuwenoude droom van de mensheid. Maar Bush' visie zeilde vanaf het begin onder een valse vlag. Hij gebruikte handig humanitaire, linkse termen om wereldwijd inhumaan beleid door te drukken, niet voor het welzijn van de mensheid in het algemeen, maar voor de belangen van een kleine kapitalistische elite, die niet nationaal georganiseerd was, maar internationaal en wereldwijd opereerde. Bush maakte toen echter al duidelijk dat zijn belofte van een mooie, vreedzame “Nieuwe Wereldorde” niet gerealiseerd kon worden zonder nieuwe oorlogen onder het politieke en economische leiderschap van de VS: “Als we onze vastberadenheid niet zouden tonen (in de oorlog tegen Irak), zou dat een slecht signaal zijn voor elke huidige en potentiële despoot over de hele wereld. Amerika en de wereld moeten hun vitale gemeenschappelijke belangen verdedigen, – en dat zullen we doen... Amerika en de wereld moeten agressie weerstaan, – en dat zullen we. En nog iets: bij het nastreven van deze doelen zal Amerika zich niet laten intimideren... Laat niemand in het aangezicht van tirannie twijfelen aan de Amerikaanse geloofwaardigheid en betrouwbaarheid, en laat niemand eraan twijfelen dat er geen alternatief is voor Amerikaans leiderschap.” En dan, boven alle ethische en morele overwegingen uit, benadrukte Bush wat op dat moment waarschijnlijk de belangrijkste reden voor de oorlog tegen Irak was, omdat - zoals Bush het uitdrukte - “er ook vitale economische belangen voor de VS op het spel stonden ... omdat Irak ongeveer 10 procent van de beschikbare oliereserves van de wereld heeft.” Dit maakte al duidelijk dat de “Nieuwe Wereldorde” in zijn neoliberale basiskenmerken niet veel zou verschillen van de oude orde van het neokolonialisme. Onder leiding van het Pentagon werkte een hele reeks experts van een aantal Amerikaanse denktanks uit hoe de NWO moest worden geïmplementeerd in termen van buitenlands beleid. Een onderzoeksrapport van de Amerikaanse majoor Bart R. Kessler voor het Amerikaanse “Air Command and Staff College” uit 1997 getiteld “De betekenis achter de woorden” geeft een goed overzicht.((The Meaning Behind the Words)) “Economisch stabiel en cultureel vrij” - de gemeenschap van internationale elites De NWO van Bush wijkt dan ook radicaal af van de “realistische” traditie van Richard Nixon en Henry Kissinger, tenminste wat betreft de gekozen benaderingswijze. Deze laatsten zagen de wereldorde vooral als een stabiele machtsverdeling tussen grote, soevereine staten. De NWO van Bush volgt daarentegen de “liberale, idealistische” Amerikaanse denkschool, volgens welke een wereldorde tussen volkeren en staten wordt gevonden op basis van gedeelde waarden en de economische en politieke belangen van de internationale elites (!). In zuiver formele termen wordt groot belang gehecht aan democratie en mensenrechten, evenals aan internationaal recht en samenwerking met de VN. Maar tegelijkertijd is de overtuiging van de Amerikaanse elites dat de Verenigde Staten een “uitzonderlijke en onmisbare natie” is die zich aan geen enkele wet hoeft te houden, maar wetten kan opleggen aan andere naties, al duidelijk te lezen tussen de regels van de eerste concepten van de NWO. Volgens Majoor Kessler is de NWO van Bush “globalistisch en gericht op globaal management”. Volgens de Amerikaanse generaal Walter R. Sharp, hoofd van een taakgroep van het Pentagon om de NWO van Bush te definiëren, vereiste de creatie van “een gemeenschap van internationale elites ... die fysiek veilig, economisch stabiel en cultureel vrij is” een sterkere integratie van economische en financiële relaties door het afbreken van nationale barrières voor zaken en financiën. Aan de voorwaarden voor het succes van de NWO kon alleen worden voldaan door het creëren van een basis van gedeelde waarden en economische en politieke belangen ten gunste van de internationale elites (!). En dit kon alleen gebeuren binnen het kader van de neoliberale globalisering. Daarom veroordeelde Generaal Sharp ook het principe van nationale soevereiniteit, dat hij beschreef als een verouderd maar nog steeds “populair fetisjisme”. De onzichtbare vuist Daniel S. Papp, een wetenschapper en destijds adviseur van de Amerikaanse regering, definieerde Bush' NWO als een “unipolaire wereld gebaseerd op Amerikaanse militaire macht op het hoogste niveau”. Op het lagere niveau zou de wereld dan georganiseerd worden in drie economische en handelsblokken die door Washington gecontroleerd worden binnen het kader van de globalisering. Eén daarvan zou de EU zijn. Maar wat zou er gebeuren als naties soeverein willen blijven en hun belangen anders willen definiëren dan de door de VS geleide “internationale gemeenschap”? Deze naties zouden al snel het risico lopen om tot schurkenstaten of agressorstaten te worden bestempeld, voor wie niets goeds in het verschiet lag. Dit werd duidelijk gemaakt door een lid van de bewapeningsgroep, R. Wright - een ander lid van de Pentagon Studiegroep - die de strategie voor internationaal politiewerk van de VS als “werkelijk visionair” prees. Hierin staat onder andere: “De les van de Irak-oorlog (van 1991) is dat een kleine staat zich niet kan verdedigen tegen de luchtmacht van een supermacht.” President Bush licht dit persoonlijk toe en beleert de wereld onder verwijzing naar het lot van Irak: alle schurkenstaten moeten in het aangezicht van “de gruwelen van de oorlog” erkennen dat “geen enkele natie het kan opnemen tegen de verenigde wereld” en dat het daarom beter zou zijn dat ze “vreedzaam terugkeren naar de familie van vredelievende naties”. Deze kernelementen van de Bush NWO zijn sindsdien keer op keer gebruikt om nieuwe Amerikaanse sancties en andere dwingende economische maatregelen te rechtvaardigen, inclusief nieuwe Amerikaanse aanvalsoorlogen. De drijvende kracht hierachter is de neoliberale globalisering en daarachter zit de verstrengeling tussen het expansieve Amerikaanse kapitalisme en het imperialisme van de Amerikaanse regering. Waarschijnlijk de meest invloedrijke commentator in de VS in die tijd, Thomas L. Friedman, die schreef voor de New York Times (NYT), maakte dit duidelijk in een paar korte woorden: “Het vrijemarktkapitalisme en de verspreiding ervan naar vrijwel elke uithoek van de wereld wordt in de eerste plaats veiliggesteld door de militaire macht van de VS”. (Bron: “Manifest voor een snelle wereld”, NYT). Volgens de gepensioneerde generaal Brent Scowcroft, voormalig nationaal veiligheidsadviseur van Bush Senior en later hoofd van een internationaal adviesbureau, was het het Amerikaanse kapitaal dat het meest profiteerde van de neoliberale globalisering. Letterlijk, zei hij: “Dit is een wereld waarin het kapitalisme kan gedijen. Sinds de Verenigde Staten de enige supermacht zijn, zijn globalisering en Amerikaanse macht synoniem geworden.” Op de dag dat de door de VS geleide NAVO in strijd met het internationaal recht, de ongeprovoceerde aanvalsoorlog tegen Joegoslavië lanceerde, schreef de eerder genoemde Friedman: “Wil globalisering werken, dan moet Amerika niet bang zijn om op te treden als de almachtige supermacht die het is. De onzichtbare hand van de markt zal nooit werken zonder de F-15 ontwerper McDonnel-Douglas. En de onzichtbare vuist die de wereld in veiligheid houdt voor McDonald's hamburgertenten en Silicon Valley-technologieën is het Amerikaanse leger, de marine, de luchtmacht en het korps mariniers.” Maar volgens gepensioneerd generaal Scowcroft hoefden de Amerikaanse strijdkrachten begin jaren negentig in de meeste gevallen niet eens militair in te grijpen om de neoliberale globalisering veilig te stellen: “Waar VS-Amerikanen ook met andere landen onderhandelen over investeringsbescherming, markttoegang of wat dan ook, de schaduw van de Amerikaanse militaire macht valt altijd op de onderhandelingstafel.” Deel 2 In augustus 1998 publiceerde de particuliere spionage- en analysedienst Stratfor een lang rapport over het verbluffende succes van Bush' “Nieuwe Wereld Orde”. Stratfor was zelf verbaasd dat, ondanks het unilateralisme van de VS, de NWO zich snel had ontwikkeld tot een wereldwijd succesnummer, (citaat) “een visie die gedeeld wordt door een groot deel van de wereldelite”. De NWO had ongetwijfeld een nieuwe dimensie gecreëerd in de relaties tussen kapitalistische staten. “Alle naties zijn nu redelijk” - en onderdanig aan de VS Volgens Stratfor lag het succes van deze “Nieuwe Wereldorde ideologie” in het feit dat fundamentele politieke meningsverschillen tussen naties, d.w.z. tussen de elites van naties, waren verdwenen. In plaats van ideologische geschillen waren alle elites van de grote naties het nu eens over fundamentele principes, d.w.z. de markteconomie en burgerlijke democratie, de bevordering van geglobaliseerde financiën en markten. Bijgevolg waren alle “redelijke mensen”, ongeacht in welk land, het erover eens dat economische groei en welvaart, waarvan vooral de elites profiteerden, zwaarder wogen dan alle andere belangen. Het was daarom belangrijk om deze nieuwe internationale stabiliteit niet te verstoren. De enige internationale problemen waarmee de Verenigde Staten en hun bondgenoten volgens Stratfor werden geconfronteerd, waren “schurkenstaten” zoals Irak en Noord-Korea of de dreiging van interne instabiliteit van staten zoals in Joegoslavië en Somalië, of de uitbreiding van internationaal terrorisme. Maar dat alles was slechts “een marginaal probleem”. Want “alle landen waren nu redelijk. Ze hadden allemaal de noodzaak ingezien om te voorkomen dat schurkenstaten de financiële markten zouden verstoren door burgeroorlogen of de verspreiding van terrorisme”. “Omdat alle naties”, of beter gezegd hun elites, ‘een gelijk belang hadden bij het in stand houden van goed functionerende financiële markten binnen het kader van de NWO, waren ze ook bereid om samen te werken bij het oplossen van marginale problemen (zie Joegoslavië, Irak en Somalië)’. Volgens Stratfor was de absolute prioriteit om van het internationale economische systeem een genivelleerd speelveld te maken waarop globale bedrijven naar eigen goeddunken konden opereren zonder beperkingen zoals tarieven, nationale regelgeving, valutarestricties of investeringsbarrières. Volgens Stratfor is deze taak om de westerse welvaart te vergroten daarom gedelegeerd aan een groep multilaterale organisaties, zoals het Internationaal Monetair Fonds IMF, de GATT (sindsdien vervangen door de Wereldhandelsorganisatie WTO), de Wereldbank, de OVSE en niet te vergeten de NAVO. Deze organisaties “dienen allemaal hetzelfde doel en ze hebben goed werk geleverd”, aldus Stratfor. Natuurlijk “spelen de Verenigde Staten, als 's werelds leidende natie, ook een speciale en cruciale rol bij het definiëren van de missies van de VN en de andere multilaterale organisaties”, benadrukte Stratfor en vervolgde: “Maar omdat alle naties nu dezelfde basisbelangen zouden hebben, zou daaruit volgen dat geen enkele redelijke natie zich zou verzetten tegen de aanspraak van de VS op leiderschap en haar beslissingen.” De Europese dimensie van de NWO De mate waarin deze Amerikaanse ideologie van de NWO ook in Europa vruchtbare grond heeft gevonden, met name in de EU, kan worden geïllustreerd aan de hand van de persoon van Robert Cooper. Cooper begon zijn carrière op dit gebied als topadviseur van de Britse premier Tony Blair. Van daaruit ging hij naar de EU en werd hij “directeur-generaal voor buitenlandse en politiek-militaire zaken” in het secretariaat-generaal van de Raad van de EU en stond hij voortdurend in contact met ministers en staatshoofden. In deze rol speelde Cooper volgens Wikipedia ook een rol bij het vormgeven van de filosofie van de “ontwikkeling van het Europese veiligheids- en defensiebeleid”. Hiervoor werd hij later geridderd door de koningin en overladen met medailles en eerbewijzen door vrijwel alle regeringen van de EU-lidstaten. Waarvoor precies? Voor eisen als deze, die vervolgens ook in de EU werden geïmplementeerd: “We hebben een nieuw soort imperialisme nodig, een imperialisme dat verenigbaar is met mensenrechten en kosmopolitische waarden: een imperialisme dat gericht is op orde en organisatie.” Na de aanvalsoorlog tegen Joegoslavië maakt Cooper onderscheid tussen twee soorten “nieuw imperialisme”: Ten eerste is er het “vrijwillige imperialisme” van de “democratische” (!) instellingen van de Westerse wereld, zoals het “Internationaal Monetair Fonds” (IMF) of de “Wereldbank”. Volgens Cooper helpen deze instellingen “al de staten die vrijwillig de weg terug willen vinden naar de wereldeconomie van de internationale gemeenschap”. Met andere woorden, alle staten die bereid zijn om achterover te buigen en hun economische, sociale en maatschappelijke grondwet te laten dicteren door de “ondemocratische instellingen” van het IMF en de Wereldbank. Deze staten hoeven niet bang te zijn voor "humanitaire" bombardementen door de NWO. Cooper bedreigt echter alle andere staten die zich niet vrijwillig onderwerpen aan de NWO met “goed nabuurschap-imperialisme”, d.w.z. dat “verantwoordelijke” staten - zoals de VS of Frankrijk, Groot-Brittannië of Duitsland - eerst economische en politieke dwangmaatregelen opleggen en, als deze niet helpen, militair ingrijpen om instabiliteit in het global village te voorkomen. Cooper wijst op de succesvolle “humanitaire interventie” van de NAVO in Kosovo als een lichtend voorbeeld van “goed nabuurschap-imperialisme”. Het NAVO-protectoraat dat daar werd opgericht laat als geen ander voorbeeld zien hoe goed “het nieuwe kolonialisme (!) orde en structuur kan brengen”. In zijn boek “The Post-Modern State” uit 2002 werkt Cooper de EU-doctrine van het “nieuwe, liberale imperialisme” verder uit. Daarbij benadrukt hij “de noodzaak om met twee maten te meten” in de omgang met zogenaamde probleemstaten. Zijn volgende boek, “The Breaking of Nations” (Het breken/onderwerpen van staten), gaat nog een stap verder. Het zegt: “Onder elkaar moeten Europeanen opereren op basis van recht en gemeenschappelijke veiligheid. Maar buiten Europa moeten ze de hardere methoden van vroeger gebruiken - geweld, preventieve aanvallen, bedrog en wat er nog meer nodig is. Want als we in de jungle zijn, moeten we ook de wetten van de jungle toepassen. In het origineel: "When in the jungle, one must use the laws of the jungle." Onruststoker Rusland Volgens een andere Stratfor-analyse pakte deze versie van de Nieuwe Wereldorde een tijdje heel goed uit voor de VS. De internationale elites konden er ook van profiteren. Er waren ook “geen significante conflicten tussen de elites van de deelnemende landen”. Dit leidde tot de bekende uitspraak dat democratieën geen oorlogen tegen elkaar voeren. Toen het Jeltsin-regime nog aan de macht was in Rusland, zag het Westen een goede kans om Rusland bij deze door de VS geleide nieuwe wereldorde te betrekken. Maar toen kwam de Russische financiële ineenstorting in 1998/99, toen de hulp van het Westen uitbleef en het IMF en de Wereldbank werkeloos toekeken hoe Rusland ineenstortte. Deze passiviteit van het Westen, in combinatie met de nauwelijks verholen vreugde van de Westerse aasgieren die op zoek waren naar rijke buit, gaf de toekomstige ontwikkeling van Rusland een beslissende duw in een andere richting en moedigde nieuwe politieke krachten aan die de toekomst van Rusland niet in het Westen zagen. In de chaos die werd veroorzaakt door Westerse adviseurs aan de Russische regering in samenwerking met lokale oligarchen, werd het zaadje geplant dat in de daaropvolgende 25 jaar de machtigste tegenstander van de NWO is geworden. Sindsdien heeft het economisch, moreel en militair vernieuwde Rusland, dat vandaag de dag als zelden tevoren in zijn geschiedenis verenigd achter president Poetin staat, bewezen een onoverkomelijke tegenstander te zijn van de door de VS geleide “op regels gebaseerde orde” - zoals de NWO nu bekend staat. Tegelijkertijd is Rusland, samen met zijn strategische partner China, een baken van hoop geworden voor veel landen in het Zuiden die zich willen bevrijden uit de roofzuchtige greep van de westerse neokolonialisten. Geen plan B: op directe weg naar oorlog En nu komen we terug bij de situatie in Oekraïne die we aan het begin beschreven. Inmiddels begrijpt u vast beter waarom de politieke, media, wetenschappelijke en militaire elites in Europa er geen probleem mee hadden en hebben om de vitale belangen van hun eigen volk te negeren zolang het henzelf goed gaat en ze de steun hebben van de bevriende elites in Europa en aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Het belangrijkste voor deze mensen zijn de financiële markten, waar ze allemaal flink van profiteren. Ondanks de catastrofale economische situatie in alle landen van het collectieve Westen bereiken de beurzen daar voortdurend nieuwe hoogtepunten dankzij monetaire manipulatie, waardoor de elites zich verder verrijken, terwijl de werkende bevolking steeds armer wordt door de gelijktijdige devaluatie van het geld. Dankzij het korps van gewillige presstituees slagen de elites er nog steeds in om de meerderheid van de bevolking wijs te maken dat ze alles onder controle hebben, of het nu gaat om Oekraïne, de strijd tegen inflatie, economische groei, enz. Maar het moment waarop de realiteit de sluier van leugens, manipulatie en witwassen wegneemt, nadert onverbiddelijk. Hoe langer deze tragische ontwikkeling voortduurt, hoe minder opties er overblijven om de situatie te redden of te verzachten. Het Westen heeft zijn breekpunt bereikt. Voor het eerst in decennia ontstaan er nu diepe breuklijnen tussen de elites op nationaal en internationaal niveau binnen het Westen. Realisten en pragmatici willen onderhandelen met de Russen, terwijl extremisten zoals de in het begin genoemde oorlogsstokers flirten met rechtstreekse gevechten tussen Rusland en de NAVO. De huidige situatie in Oekraïne, die als stormram dient voor het Westen en daarbij kapot wordt gemaakt, kan als volgt worden samengevat. Ten eerste had Rusland vanaf het begin duidelijk de overhand op het slagveld, in termen van militaire technologie, strategie en tactiek, of in termen van reserves, maar ook in termen van opleidingsniveau en moreel van de soldaten, de steun en eenheid van de Russische bevolking, enzovoort. Oekraïne heeft allang verloren, ook al kan het nog een tijdje doorgaan met vechten in een zelfdestructieve razernij. Wat wel zeker is, is dat de tijd die Oekraïne nog heeft, opraakt. Ten tweede is het Oekraïense leiderschap, ondanks zijn zwakte, niet bereid om onderhandelingen te voeren om de oorlog te beëindigen onder voorwaarden die aanvaardbaar zijn voor Rusland. De Russische president Vladimir Poetin heeft herhaaldelijk benadrukt dat Moskou in principe open blijft staan voor gesprekken, maar niet op basis van “wishful thinking”, maar op basis van de realiteit aan het front. Het gebrek aan flexibiliteit van het regime in Kiev is niet verrassend. Voor president Vladimir Zelenski persoonlijk en in ieder geval voor zijn kernteam is er waarschijnlijk geen manier, noch politiek noch fysiek, om de catastrofe te overleven die ze hun land hebben aangedaan. Zij waren zelf pionnen in de neoconservatieve strategie van Washington om Rusland een strategische nederlaag toe te brengen. Ze hebben allemaal gefaald en zullen ten onder gaan. En ten derde bestaat de mogelijkheid dat de elites in NAVO-Europa ook het loodje zullen leggen, omdat ze de essentiële belangen van hun eigen bevolking aan Washington hebben verkwanseld ter ondersteuning van de strategie van Washington en hen in economische ellende hebben gestort. Een ineenstorting van het Oekraïense front zal het voor de Westerse elites onmogelijk maken om de leugens die ze hebben verteld vol te houden. Zelfs de meest goedgelovige schapen in het Westen zullen de heersende elites in de politiek en de media de rug toekeren. De laatsten vrezen terecht de dag waarop de afrekening begint. In hun onthechting van de realiteit hebben de westerse elites nooit overwogen dat hun oorspronkelijke, op wensdenken gebaseerde plannen om de Russische samenleving te destabiliseren en het Russische leger strategisch te verzwakken, zouden kunnen mislukken. Daarom hebben ze geen plan B. Ze zien geen uitweg en daarom raken ze steeds meer in paniek. Paniek, inderdaad, want alleen paniek kan de duidelijk wanhopige eisen verklaren, bijvoorbeeld voor de inzet van Duitse Taurus kruisraketten die kernwapens kunnen dragen. Het plan van de Franse president Emmanuel Macron om grondtroepen naar Oekraïne te sturen, valt in dezelfde categorie van geavanceerde waanzin, die ons een enorme stap dichter bij een grote oorlog zou brengen. De westerse elites, vol vertrouwen in de overwinning, hebben geen ruimte gelaten voor een uitweg op hun snelweg naar oorlog.    

Op 18-20 juni 2024 was Poetin op reis, dat wil zeggen niet in Moskou. Eerst was hij in Jakoetië, een van de meest oostelijke gebieden in Rusland, en omdat hij toch in die contreien was heeft hij ook nog even twee bliksembezoeken aan Noord-Korea en Vietnam gebracht. Bliksembezoeken, in die zin, dat hij laat in de nacht aankwam, de volgende dag feestelijk onthaald werd en weer vertrok. Dit mag nu de indruk wekken dat Poetin spontaan wat bezoeken afgelegd heeft om het Westen dwars te zitten, maar alles andere is waar. Als ik de ontvangstceremonies zo bekijk, was alles van langer hand voorbereid. Poetin had ook een hele stoet ministers mee gebracht en er werden een grote hoeveelheid verdragen getekend. Maar een ding is zeker - de Amerikanen waren verrast en ontstemd. Zo verrast zelfs, dat drie dagen later een hoge ambtenaar van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, Daniel Kritenbrink, erop uitgestuurd werd om Vietnam weer op "het rechte pad" te brengen (Noord-Korea wordt kennelijk als hopeloos geval beschouwd). Het Russische Nieuws schrijft:((Поездка Путина в Азию изменила расклад сил в мире)) "Poetins reis naar Azië heeft het machtsevenwicht in de wereld veranderd" Mijns inziens kon dit wel eens kloppen, we staan op de drempel van een nieuw tijdperk, waarin de VS niet meer de boventoon voeren, maar de politieke richting bepaald wordt door de BRICS+.((Ik heb me hier nog voorzichtig uitgedrukt. Een bekende Rusland-expert, Gilbert Doctorow stelt: Poetin heeft de wereld gered! Doctorow denkt, dat deze zet van Poetin eindelijk de neo-cons heeft wakker geschud en dat ze zullen inzien dat Rusland niet isoleert is, maar dat de globale meerderheid achter Rusland staat. Zie: Judge Napolitano: (162) Doctorow: Putin Saved the World. - YouTube)) De beelden van het ontvangst in Pjongjang zijn overweldigend, overall hangen Poetin-portretten en Russische vlaggen. Poetin noemt het ontvangst in Hanoi "zeer warm, en daarmee bedoel ik niet alleen de temperatuur" (het was ca. 40 graden) Op de Kremlin-website zijn er zeer veel beelden van de ontvangst in Noord-Korea en Vietnam te vinden, die een goede indruk van de staatsbezoeken geven.((Noord-Korea, Pjongjang en Vietnam, Hanoi)) Van de verdragen die in Noord-Korea werden ondertekend, is de belangrijkste zeker een samenwerkingsverdrag op strategisch (militair) gebied. Poetin zegt hierover: "Het alomvattende partnerschapsverdrag dat vandaag is ondertekend, voorziet onder meer in wederzijdse bijstand in geval van agressie tegen een van een in het document opgenoemde partijen.  Ik wil de aandacht vestigen op de verklaring van de Verenigde Staten en andere NAVO-landen over de levering van precisiewapensystemen voor de lange afstand, F-16-vliegtuigen en andere hightech wapens en uitrusting, bedoelt voor aanvallen op Russisch grondgebied. In feite is dit niet alleen een verklaring, maar een constatering van feiten die reed gebeuren." De constatering van "het gebeurt al" - is relevant in de context van wederzijdse bijstand. Anders zou Poetin in zijn toespraak het artikel over wederzijdse bijstand niet hebben gekoppeld aan aanvallen op Russisch grondgebied. Vorige week heeft de Democratische Volksrepubliek Korea de betrekkingen met ons geformaliseerd als militaire bondgenoot. De Democratische Volksrepubliek Korea is onze buur in het Verre Oosten en een heel Rusland als bondgenoot hebben, betekent voor voorzitter Kim Jong-un een nieuw tijdperk.((Vesti Nedli)) De spanningen tussen Noord- en Zuid-Korea lopen weer op, wat te danken is aan de Amerikaanse pogingen om Zuid-Korea nog nauwer in het "Transatlantische blok" te betrekken en de druk tegen China op te bouwen. In 2019 had president Trump het nog voor elkaar gekregen (een wapenfeit, gezien het Amerikaanse binnenlandse beleid, als ook internationaal) om de betrekkingen met Noord-Korea enigszins te normaliseren. Zuid-Korea heeft tot nu toe nauwelijks aan de sancties tegen Rusland meegedaan, na de nieuwe Russisch-Koreaanse overeenkomst, dreigt Zuid-Korea nu rechtstreeks wapens aan Oekraïne te zullen leveren, dit gebeurde al lang, maar Zuid-Korea verkocht dan zogenaamd munitie aan de VS en de VS droeg deze daarna aan Oekraïne over. Poetin heeft al gewaarschuwd dat Zuid-Korea rechtstreeskse wapenleveringen aan Oekraïne beter uit het hoofd kan laten. Poetin vergeleek de sancties tegen Noord-Korea met de blokkade van Leningrad tijdens de Tweede Wereldoorlog. Net als in Leningrad zijn in Noord-Korea vele duizenden mensen aan de honger gestorven. Deze hongersnood was een direct gevolg van de opgelegde sancties en Poetin pleit er ook voor dat sancties als strafmaatregelen internationaal afgeschaft worden. Indien sancties inderdaad afgeschaft zouden worden, verliezen de VS daarmee hun belangrijkste beleidsinstrument. Hoewel er ook een internationale component bij was, was het bezoek in Vietnam toch vooral op nauwere economische betrekkingen gericht. Zo heeft Russland onder andere belooft bij de bouw van een methaanterminal te helpen voor het verwerken (regasification) van uit Rusland geleverd LNG. Naar Vietnam bestaan er (vooralsnog?) geen gaspijplijnen, alles moet per schip aangevoerd worden. Het internationale element bestond in wezen uit een wederzijdse belofte zich niet bij een tegen China gericht bondgenootschap aan te sluiten. De VS zouden maar al te graag een "coalition of the willing" in het Zuid-Oost-Aziatische regio willen vormen, maar het lijkt erop alsof niet iedereen daarvoor te vinden is, zo is bijvoorbeeld Australië op een zekere afstand gegaan van AUKUS, bepaalde kringen beginnen zich te realiseren dat een goede relatie met China voordeliger is, dan een met bondgenoten bijna aan het andere einde van de wereld. Aangaande de Russisch-Vietnamese betrekkingen werd gesteld: We hebben een hele reeks kwesties op de regionale agenda besproken, evenals actuele internationale onderwerpen. Ik wil benadrukken dat de standpunten van Rusland en Vietnam grotendeels overeenkomen of dicht bij elkaar liggen," zei Poetin in Hanoi. - Wij zijn geïnteresseerd in het opbouwen van een betrouwbare veiligheidsarchitectuur in de regio Azië-Stille Oceaan (APR), die gebaseerd zal zijn op de beginselen van niet-gebruik van geweld en vreedzame oplossing van geschillen. Er zal geen plaats zijn voor gesloten militair-politieke blokken. Wij zullen geen allianties aangaan met derde landen om geen afbreuk te doen aan elkaars onafhankelijkheid en soevereiniteit. We zullen bijdragen aan vreedzame samenwerking in de regio," zei Tô Lâm (de president van Vietnam) over één van de Russisch-Vietnamese overeenkomsten.((Vesti Nedeli))