Mijn verhaal begint eigenlijk al ver voor het jaar 2020. Het is jaren daarvoor wanneer ik een gesprek heb op een kinderdagverblijf wat voornemens is om ook medische zorg te gaan bieden. Het is een prettig gesprek en al snel klinken de woorden: “ik snap niet dat jij niet voor jezelf gaat beginnen”. Een opmerking die ik de jaren erna nog vaak zou horen maar waar ik steeds niets mee doe. Tot het jaar 2020. Er is paniek in de zorg. Het verpleegkundig kinderdagverblijf waar ik dan werk als kinderverpleegkundige moet noodgedwongen dicht; we gaan in lockdown. De kinderen van het kinderdagverblijf krijgen thuis ondersteuning maar ik werk plots nog niet eens de helft van mijn uren. Mijn leidinggevende zegt dat het ‘alle hens aan dek is’ in de ziekenhuizen en verwacht dat we snel worden opgeroepen om daar te gaan werken. Dat gebeurt echter niet en wekenlang werk ik een stuk minder uren maar maak mij nuttig bij de kinderen thuis. In die tijd ontdek ik hoe leuk ik het vind om in de thuissituatie van het kind te ondersteunen. Als het kinderdagverblijf weer opent beginnen niet lang daarna de vaccinatie rondes en doen ook de mondkapjes hun intrede. Al snel blijk ik de enige te zijn die niet warmloopt voor de vaccinaties en waar iedereen unaniem van mening was dat ze geen mondkapje gingen dragen op de werkvloer, gaan ze eenmaal verplicht, zonder enige vorm van protest op. Ik probeer echter positief te blijven en het gesprek over de hele situatie met een open blik en een flinke dosis humor met mijn collega’s open te houden. En dat lukt. Nog steeds hebben we het erg gezellig met elkaar op de werkvloer. Wekenlang gaat dit goed totdat ik van het ene op het andere moment op gesprek moet komen. Helaas kom ik er met mijn toenmalige werkgever niet uit en besluiten we al binnen een aantal dagen afscheid van elkaar te nemen. Een besluit dat mij uiteraard zwaar valt en waar ik het een hele poos erg moeilijk mee heb gehad. Privé worden de consequenties van mijn keuzes ook steeds zichtbaarder en breekt er een lastige tijd aan. Ik besluit echter niet bij de pakken neer te gaan zitten en eindelijk dan die stap te nemen waar ik al jaren naartoe gestuurd word maar die ik nooit durfde te nemen. Ik neem het besluit om voor mijzelf te beginnen. Niet snel na dit besluit kom ik in contact met een moeder die nog verpleegkundigen zoekt voor de zorg van haar kind. Daardoor gaat het balletje heel snel rollen. Eenmaal bij dit gezin aan het werk als ZZP’er komen de andere opdrachten als vanzelf. Nu in het jaar 2023 gaat het heel goed met mij. Ik ben volop aan het werk als freelance kinderverpleegkundige en vraag mij nog bijna dagelijks af waarom ik dit niet jaren eerder heb gedaan. Deze lastige tijd heeft mij uiteindelijk sterker gemaakt en het laatste zetje gegeven om eindelijk die stap naar ZZP’er te maken en het werk te doen op de manier waar ik echt gelukkig van word. “Ik heb nu werk wat bij mij past en hoef daardoor nooit meer te werken” – Confucius – Marlies, kinderverpleegkundige

Nog nooit eerder heb ik de situaties zoals ik hieronder omschrijf meegemaakt en hebben artsen er geen verklaring voor of weten ze niet wat ze met de ziektebeelden kunnen doen. Ik werk als wijkverpleegkundige en kom bij de mensen thuis. Wat ik zie baart mij ernstig zorgen en daarom wil ik mijn bevindingen met jullie delen.  We kregen een half jaar geleden een aanmelding van een mevrouw die al wel wat vergeetachtig was maar van de één op de andere week het beeld van vergevorderde dementie ontwikkelde. Van een collega hoorde ik van nog twee gevallen van acuut optredende dementie. Daarnaast hoor ik van vele kanten van mensen bij wie de kanker na behandeling enige jaren geleden ‘genezen’ verklaard was, het afgelopen jaar opeens een terugkeer van de ziekte kregen en wel zo dat er uitzaaiingen in het hele lichaam waren en er geen behandeling meer mogelijk was waarna ze binnen twee maanden overleden. Wat mij echt opvalt is dat het afgelopen halfjaar alvleesklierkanker bij drie mensen in mijn kennissenkring is gediagnostiseerd van wie er nu al twee overleden zijn. Een dame van 75 jaar kreeg in september na uitval van de handen de diagnose: meerdere tumoren in het hoofd die niet meer te behandelen waren en in november is ze al overleden. Als laatste een vriendin van eind 50 jaar blijkt nu ‘iets met de eierstokken’ te hebben. Heel spannend hoe dat af gaat lopen. En wetende dat het spike-eiwit onder andere in de eierstokken ophoopt….. ben ik heel bezorgd.   Natuurlijk sterven er mensen en worden mensen ziek maar de toename zoals ik die nu zie is echt uitzonderlijk en maakt mij heel bezorgd en verdrietig.   ‘Maria’

Nog nooit eerder heb ik de situaties zoals ik hieronder omschrijf meegemaakt en hebben artsen er geen verklaring voor of weten ze niet wat ze met de ziektebeelden kunnen doen. Ik werk als wijkverpleegkundige en kom bij de mensen thuis. Wat ik zie baart mij ernstig zorgen en daarom wil ik mijn bevindingen met jullie delen.  Een 91-jarige dame kreeg na de 3e prik opeens allemaal rode vlekjes op haar onderlichaam. De huisarts wist niet wat het was en de dermatoloog weg in consult gevraagd. De diagnose was: vasculitis, een auto-immuunziekte. Mevrouw kreeg prednison wat de vlekjes even verminderde maar het keerde terug na het stoppen ervan. Sinds de 4e prik vorige maand  krijgt ze er steeds meer vlekjes erbij. De dokter weet de oorzaak niet, zei ze….   Natuurlijk sterven er mensen en worden mensen ziek maar de toename zoals ik die nu zie is echt uitzonderlijk en maakt mij heel bezorgd en verdrietig.    ‘Maria’

Nog nooit eerder heb ik de situaties zoals ik hieronder omschrijf meegemaakt en hebben artsen er geen verklaring voor of weten ze niet wat ze met de ziektebeelden kunnen doen. Ik werk als wijkverpleegkundige en kom bij de mensen thuis. Wat ik zie baart mij ernstig zorgen en daarom wil ik mijn bevindingen met jullie delen.  Meerdere cliënten hebben in de maanden na de covid-prikken opvallend veel grote rood-blauwe plekken op onderarmen en benen gekregen. De afgelopen 2 jaar hebben verschillende mensen opeens dikke onderbenen gekregen met het gevoel alsof er een band om de benen zat. Artsen konden het niet verklaren. Ze zijn allemaal gestart met steunkousen tegen het vocht in de benen maar hielden het gevoel van een band om de kuiten.   Natuurlijk sterven er mensen en worden mensen ziek maar de toename zoals ik die nu zie is echt uitzonderlijk en maakt mij heel bezorgd en verdrietig.    ‘Maria’

Nog nooit eerder heb ik de situaties zoals ik hieronder omschrijf meegemaakt en hebben artsen er geen verklaring voor of weten ze niet wat ze met de ziektebeelden kunnen doen. Ik werk als wijkverpleegkundige en kom bij de mensen thuis. Wat ik zie baart mij ernstig zorgen en daarom wil ik mijn bevindingen met jullie delen. Er waren twee oudere mannen die een niet te stelpen bloedneus kregen wat ze nooit eerder hadden gehad. Beiden moesten naar het ziekenhuis om een wattentampon in te laten brengen. Ondanks dat begon het bij allebei weer te bloeden nadat die na 3 dagen verwijderd werden. De ene man kreeg meerdere klachten: moe, wit, veel petechiën (puntbloedinkjes), en de diagnose was uiteindelijk: acute leukemie waar hij na een aantal weken aan overleden is. De andere man had een voorgeschiedenis met zijn hart waarbij hij o.a. omleidingen heeft gehad. Het ging weer heel goed met hem maar vlak na de bloedneus begon ook hij klachten te krijgen. Hij werd steeds meer benauwd en kreeg na een tijdje continu zuurstof-toediening thuis. Mijn conclusie was: er zijn steeds meer problemen met de zuurstoftoevoer bij zijn hart, waardoor het hart niet meer goed het bloed kon rondpompen. Ook deze man kreeg bij het minste stootje grote blauwe plekken. Hij kreeg een hartkatheterisatie om de oorzaak te zoeken. Deze katheterisatie had als complicatie dat zijn beenslagader te lang afgeklemd had gezeten waardoor hij necrose aan zijn voet kreeg als gevolg van dat zuurstoftekort wat hem heel veel pijn heeft bezorgd. Uiteindelijk kreeg hij Gabapentine tegen de zenuwpijn wat als bijwerking heeft: bemoeilijkte ademhaling, benauwdheid en pijn op de borst en na een dag gebruik hiervan is hij plotseling overleden op het toilet. De diagnose was: een hartstilstand maar waardoor?   Natuurlijk sterven er mensen en worden mensen ziek maar de toename zoals ik die nu zie is echt uitzonderlijk en maakt mij heel bezorgd en verdrietig.   ‘Maria’